فرآیندهای تصفیه سطح برای اتصال دهنده ها چیست؟

انتخاب درمان سطحی مشکلی است که هر طراح با آن مواجه است. انواع مختلفی از گزینه های تصفیه سطح موجود است و یک طراح سطح بالا نه تنها باید صرفه جویی و کاربردی بودن طراحی را در نظر بگیرد، بلکه باید به فرآیند مونتاژ و حتی الزامات محیطی نیز توجه کند. در زیر به معرفی مختصری از برخی از پوشش‌های متداول استفاده شده برای اتصال دهنده‌ها بر اساس اصول فوق، برای مراجعه متخصصان بست می‌پردازیم.

1. الکتروگالوانیزه کردن

روی رایج ترین پوشش مورد استفاده برای اتصال دهنده های تجاری است. قیمت نسبتا ارزان است و ظاهر خوب است. رنگ های رایج شامل مشکی و سبز نظامی است. با این حال، عملکرد ضد خوردگی آن متوسط ​​است و عملکرد ضد خوردگی آن در بین لایه های روکش روی (روکش) کمترین است. به طور کلی، آزمایش پاشش نمک خنثی فولاد گالوانیزه در عرض 72 ساعت انجام می شود و از مواد آب بند مخصوص نیز استفاده می شود تا اطمینان حاصل شود که آزمایش پاشش نمک خنثی بیش از 200 ساعت طول می کشد. با این حال، قیمت گران است، که 5-8 برابر فولاد گالوانیزه معمولی است.

فرآیند الکتروگالوانیزه مستعد شکنندگی هیدروژن است، بنابراین پیچ های بالاتر از درجه 10.9 معمولاً با گالوانیزه درمان نمی شوند. اگرچه بعد از آبکاری می توان هیدروژن را با استفاده از کوره حذف کرد، فیلم غیرفعال در دمای بالای 60 درجه سانتیگراد آسیب می بیند، بنابراین حذف هیدروژن باید پس از آبکاری الکتریکی و قبل از غیرفعال سازی انجام شود. این عملکرد ضعیف و هزینه های پردازش بالایی دارد. در واقع، کارخانه های تولید عمومی به طور فعال هیدروژن را حذف نمی کنند، مگر اینکه توسط مشتریان خاص اجباری شود.

قوام بین گشتاور و نیروی پیش سفت بست های گالوانیزه ضعیف و ناپایدار است و معمولاً برای اتصال قطعات مهم استفاده نمی شود. به منظور بهبود قوام پیش بار گشتاور، می توان از روش پوشش مواد روان کننده پس از آبکاری نیز برای بهبود و افزایش قوام پیش بار گشتاور استفاده کرد.